Η καταστροφή της ελληνικής παραγωγής ζάχαρης από την ευρωζώνη

Pap-net

Η Ελλάδα δεν είναι η σουπερ οικονομία που θα μπορούσε να σταθεί έχοντας το ευρώ, το πιο σκληρό νόμισμα στο κόσμο σήμερα. Σε αυτό το μη οικονομικό πλαίσιο και έχοντας τον φόβο της απομόνωσης  και της μοναξιάς από την ΕΕ, δεν διαπραγματευτήκαμε σοβαρά ποτέ και τίποτα. Ο  φόβος της απομόνωσης μας οδηγεί σε δουλικά μνημόνια και σε εθνικές αυτοκτονίες. Μας οδηγεί σε αγορές οπλικών συστημάτων από
εταίρους. Αυτούς τους εταίρους και συμμάχους  που θα έπρεπε να έχουν κόψει τα πόδια του Τούρκου. Και αυτή συνοπτικά είναι η Ιστορία της Ελλάδος από την πτώση της Χούντας.

Σαν αποτέλεσμα όλον αυτών η αγροτική μας χώρα καταστράφηκε και κάθε τι που παράγαμε  στην αρχή αυτού του δρόμου ξεκληρίστηκε. Σε όλους τους τομείς της οικονομίας μας υπεστήκαμε πανωλεθρίες πριν φτάσουμε στην σημερινή τραγική κατάσταση. Σε όλες αυτές τις στιγμές ο ρόλος της Ένωσης και ο φόβος της απομόνωσης ήταν καταλυτικός. Η Ελλάδα στην ΕΕ όταν πάντα μια μικρή και φοβισμένη χώρα.Ας δούμε την Ζάχαρη όμως που είναι μια τραγική ιστορία και ας την δούμε ως παράδειγμα για όλα τα άλλα.

H ιστορία της ζάχαρης απο το site της EBZ.

Tο 1960 ιδρύθηκε η Eλληνική Bιομηχανία Zάχαρης A.E. με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Tο 1961 λειτούργησε το πρώτο εργοστάσιο στη Λαρισα, το 1962 στο Πλατύ, στο 1963 στις Σέρρες. H δυναμικότητα επεξεργασίας τεύτλων των 3 πρώτων εργοστασίων ήταν 2.000 τόννοι το 24ωρο. Tο 1972 λειτούργησε το τέταρτο εργοστάσιο στην Ξάνθη και το 1975 το πέμπτο εργοστάσιο στην Oρεστιάδα με δυναμικότητα 3.000 τόννων τεύτλων το 24ωρο το καθένα.

H τελική ονομαστική δυναμικότητα των εκχυλίσεων των εργοστασίων μετά από σταδιακές επεκτάσεις και βελτιώσεις ανήλθε σε :

• Λάρισα 8.000 τόννοι
• Πλατύ 8.000 τόννοι
• Σέρρες 5.000 τόννοι
• Ξάνθη 6.000 τόννοι
• Oρεστιάδα 5.400 τόννοι

Σύνολο δυναμικότητας 32.400 τόνοι τεύτλων των 24 ωρο.

Tα εργοστάσια επεξεργάζονταν τεύτλα από τα τέλη Αυγούστου μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου – αρχές Δεκεμβρίου όλο το 24ωρο χωρίς διακοπή. Τον υπόλοιπο χρόνο το τακτικό προσωπικό απαχολούνταν με τη συντήρηση των μηχανημάτων, με βελτιώσεις και προσθήκες νέου εξοπλισμού καθώς και την προετοιμασία για την επόμενη καμπάνια. 

Στην περίοδο λειτουργίας προσλαμβάνονταν  έκτακτο προσωπικό στα εργοστάσια. Χιλιάδες δούλευαν περιστασιακά στην  Ζαχαρη. Το 2002 η ΕΒΖ επεκτείνονταν και στην ιδιοκτησία της πέρασε το ζαχαρουργείο του ZABALJ στη Σερβία, με δυναμικότητα εκχύλισης 4.500 τόνων και στις αρχές του 2003 ολοκληρώθηκε η αγορά και του δεύτερου ζαχαρουργείου CRVENKA στη Σερβία, με δυναμικότητα εκχύλισης 6.000 τόνων.

Μετά  έγιναν υποχρεωτικές “απελευθερώσεις” σε ένα προϊών στο οποίο η Ελληνική βιομηχανία ζάχαρης είχε το  ισχυρό μονοπώλιο και διαμόρφωνε τις τιμές έχοντας κατά νου και το συμφέρον των παραγώγων ή των τοπικών κοινωνιών.

Ο Περιφερειάρχης Αν Μακεδονίας Θράκης σήμερα λέει:  «Δυστυχώς μετά το 2006, έτος απόφασης για μείωση της παραγωγής από τα 27 μέλη κράτη της Ε.Ε. και την απόφαση για αλλαγής λειτουργίας των εργοστασίων της Ξάνθης και της Λάρισας η επεξεργασία ζαχαρότευτλων κατέστη διαδικασία με αμφίβολο κέρδος, ιδίως σε περιοχές όπως η Θράκη με τις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες αλλά και σοβαρούς αστάθμητους παράγοντες.«

Οι ποσοστώσεις αφαίρεσαν δυνατότητα παράγωγης από την Ελλάδα και σακάτεψαν χιλιάδες παραγώγους. Ο προγραμματισμός οδήγησε στο κλείσιμο εργοστασίων. Τα καρτελ των κεντρωευρωπαίων στο έλεγχο των τιμών και στην συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγους κεντωευρωπαίους και καρτελοποιηση. Η Φοβική Ελλάδα που βρίσκεται στην ευρωζώνη όχι γιατί είναι μια πολύ ισχυρή οικονομία αλλά για να απαλλαγεί από τον φόβο των τούρκων, δεν διαπραγματεύεται τίποτα στα σοβαρά. 

Δεν σχεδιάζει  και ούτε καν μπορεί να ανοίξει το στόμα της για να κοντράρει τα πανίσχυρα Καρτέλ της Κεντρικής ευρώπης. Της αρκεί να είναι στο σκληρό πηρύνα της ΕΕ στον οποίο όμως δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική.

Στην Εφημερίδα Μεκεδονία διαβάζουμε ότι στις 11/04/2010 η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής:

Η διαδικασία συνένωσης της ήδη συγκεντρωμένης βιομηχανίας ζάχαρης της Ευρώπης συνεχίστηκε με κάποιες μετακινήσεις ποσοστώσεων παραγωγής και δυναμικοτήτων μεταξύ των έξι μεγαλύτερων παραγωγών που είναι α) η ομάδα Südzucker (Γερμανία), 3,03 εκατ. t (23% της συνολικής ποσόστωσης), β) η Nordzucker (Γερμανία) 2,23 εκατ. t (17% της συνολικής ποσόστωσης), γ) ΑΒΤ (Ηνωμένο Βασίλειο) 1,43 εκατ. t (11% της συνολικής ποσόστωσης, δ) Tereos (Γαλλία) 1,05 εκατ. t (10% της συνολικής ποσόστωσης) ε) Pfeifer and Langen (Γερμανία) 1,05 εκατ. t (8%) και στ) Cosun (Ολλανδία) 0,92 εκατ. t (7%).

Τώρα πια  τα παραπάνω καρτέλ ελέγχουν τις τιμές και την κίνηση της ζάχαρης στην ΕΕ έχοντας ουσιαστικά βγάλει απέξω την Ελλάδα και την ΕΒΖ η οποία πριν λίγα χρόνια επεκτείνονταν.

Και πάλι στην Εφημερίδα Μακεδονία διαβάζουμε: Μετά την αναμόρφωση του καθεστώτος της αγοράς ζάχαρης στην ΕΕ, που άρχισε το 2006 και έληξε ήδη, το αποτέλεσμα ήταν η ΕΕ από εξαγωγέας να γίνει εισαγωγέας ζάχαρης και να ευνοηθούν οι κεντρικές χώρες Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία. Το 75% της παραγωγής ζάχαρης της ΕΕ συγκεντρώνεται σε έξι εταιρείες-ομάδες αυτών των χωρών (48% σε τρεις γερμανικές). 

Οι νόμοι περιορισμού των καρτέλ μάλλον αγνοούνται. Η συμφωνία εξαγωγών σε τρίτες χώρες εξοπλισμού εκτός από όπλα (everything but arms) με αντάλλαγμα την εισαγωγή ζάχαρης απʼ αυτές είναι ο σκοπός. Ο Νότος της ΕΕ ας χαθεί. Η τευτλοκαλλιέργεια στην ΕΕ πρέπει να περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα μεταξύ Λονδίνου και Πράγας[3].

Όπως σε πολλές περιπτώσεις προϊόντων που παράγονται στην ΕΕ -του σκληροπυρηνικού Ευρώ-  συμφέρει πλέον  τον καταναλωτή να τα εισάγουμε από τρίτες χώρες αντί να τα επιδοτούμε για να παράγονται. Αυτό όμως σακατεύει τους παραγώγους και αφαιρεί καλλιεργητικό  και παραγωγικό δυναμικό από την γη.

Μετά την αναμόρφωση του καθεστώτος της αγοράς ζάχαρης στην ΕΕ, που άρχισε το 2006 και έληξε ήδη, το αποτέλεσμα ήταν η ΕΕ από εξαγωγέας να γίνει εισαγωγέας ζάχαρης και να ευνοηθούν οι κεντρικές χώρες Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία. Το 75% της παραγωγής ζάχαρης της ΕΕ συγκεντρώνεται σε έξι εταιρείες-ομάδες αυτών των χωρών (48% σε τρεις γερμανικές). Οι νόμοι περιορισμού των καρτέλ μάλλον αγνοούνται. 

Η συμφωνία εξαγωγών σε τρίτες χώρες εξοπλισμού εκτός από όπλα (everything but arms) με αντάλλαγμα την εισαγωγή ζάχαρης απʼ αυτές είναι ο σκοπός. Ο Νότος της ΕΕ ας χαθεί. Η τευτλοκαλλιέργεια στην ΕΕ πρέπει να περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα μεταξύ Λονδίνου και Πράγας[3

Από το 2006 με τη λειτουργία των εργοστασίων Πλατέος, Σερρών και Ορεστιάδας το σύνολο της ονομαστικής δυναμικότητας των εκχυλίσεων ανέρχεται σε 17.400 τόνους τεύτλων.

Τα εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης κλείνουν. Η ελληνική παραγωγή Ζάχαρης και οι δυνατότητες παραγωγής εξαφανίζονται. Η απώλεια σε ευρώ τόσο για την αγροτική παραγωγή για τους εργαζόμενους και στις τοπικές κοινωνίες και για την Ελληνική οικονόμα είναι διαχρονική και ανυπολόγιστη.

Η ίδια κατάσταση με τις ποσοστώσεις στο Γάλα όπου ουσιαστικά τα κεντροευρωπαϊκά Καρτέλ Αγελαδινού Γάλακτος κλείνουν την Αγορά και δημιουργούν ένα κλειστό επάγγελμα. Στο Βαμβάκι  και στο Λάδι ο ανταγωνισμός με τρίτες φθηνότερες λόγο του σκληρού ευρώ χώρες καταστρέφει τιμές καλιέργειες και παραγωγούς. 

Η Ευρώπη επιλεγεί να εισάγει αντί να πριμοδοτήσει του ευρωπαίους παραγώγους. Ο νότος ας καεί. Ο Καπνός εξαλείφεται ως παραγωγή  από την Ελλαδα. Οι τιμές στο Καλαμπόκι και στο σιτάρι από την Ρωσία  είναι  εξευτελιστικές για τους ευρωπαίους παραγωγούς που καταστρέφονται.

Από την είσοδο μας στην Ένωση και μετά δεν υπήρξε κανένας σχεδιασμός.  Ο φόβος της απομόνωσης  μας οδηγούσε συνεχώς και μπορει να πήραμε κάποιες επιδοτήσεις ίδιες για όλους τους παραγωγούς στην ΕΕ  αλλά μακροπρόθεσμα χάσαμε ως χώρα και οικονομία παντού.

Αποτέλεσμα οι Έλληνες να φύγουν από τα χωράφια και μη έχοντας άλλη επιλογή θα κατευθυνθούν στις πόλεις και στις λίστες αναμονής του Δημοσίου. Η Ελλάδα τελικά στην χρεωκοπία.

Eurosceptics