Γιατί είναι σημαντικό να διεθνοποιηθεί η εξόντωση των Ποντίων

Του Σάββα Καλεντερίδη

Οι Τούρκοι -Νεότουρκοι και κεμαλικοί- τέλεσαν το στυγερό έγκλημα της γενοκτονίας από το 1914 έως το 1923. Ο στόχος τους ήταν να εξαλείψουν το σύνολο των χριστιανικών πληθυσμών από τα εδάφη της ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, για να δημιουργήσουν τη νέα Τουρκία με βάση το δόγμα «Ενα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία».Και μόνο το γεγονός ότι πέτυχαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον στόχο τους, αυτό αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του σχεδίου της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών, ήτοι των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων.

Κάτι που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι ότι, ενόσω το τουρκικό κράτος διέπραττε αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, από το 1914 έως το 1919, δεν υπήρχε πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, άρα καμία δικαιολογία για απώλειες αμάχων στη διάρκειαενός πολέμου.Κανονικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κανονική γενοκτονία. Ολο αυτό το διάστημα, το ελληνικό κράτος δεν έκανε απολύτως τίποτα για να προστατέψει τους ελληνικούς πληθυσμούς από την τουρκική βαρβαρότητα.

Και, το κυριότερο, όσο οι Τούρκοι μακέλευαν τους Ελληνες, στην Ελλάδα ζούσαν περί τις 400.000 μουσουλμάνοι, τους οποίους οι Ελληνες αλλά και το ελληνικό κράτος -πράττοντας πολύ σωστά, γιατί στη βαρβαρότητα δεν υπάρχει αμοιβαιότητα- δεν υπέβαλε σε αντίποινα.

Ομως, συγκρατούμε το ότι στην πράξη το ελληνικό κράτος τούς άφησε αβοήθητους και εκτεθειμένους στην τουρκική βαρβαρότητα.
Ακριβώς επειδή το ελληνικό κράτος δεν είχε στρατηγική και την απαιτούμενη εθνική ευαισθησία και ευσπλαχνία για τους Ελληνες της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, τους άφησε στην τύχη τους, με αποτέλεσμα να χαθούν έως το 1923 παραπάνω από 1.500.000 Ελληνες.

Τα λάθη συνεχίστηκαν το 1923, αφού στη Συνθήκη της Λοζάνης δεν μπήκε κανένας όρος που να υποχρέωνε την Τουρκία να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που έκανε, ακριβώς για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα τα επαναλάβει.
Ακριβώς επειδή δεν μπήκε ένας τέτοιος όρος στις συμφωνίες της λεγόμενης «Ελληνοτουρκικής Φιλίας και Συνεργασίας» των Βενιζέλου - Ινονού, οι συμφωνίες αυτές λειτούργησαν ετεροβαρώς, αφού η Ελλάδα, ως «καλό και υπάκουο παιδί» που ήταν, τήρησε τις συμφωνίες, ενώ η Τουρκία συνέχισε με την ίδια βαρβαρότητα να εφαρμόζει το σχέδιο γενοκτονίας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου.

Το 1942, και ενώ η Ελλάδα ήταν υπό τριπλή κατοχή -γερμανική, ιταλική και βουλγαρική-, οι Τούρκοι, σαν ύαινες, έπεσαν πάνω στις περιουσίες των Ελλήνων και με ένα νομικό ανοσιούργημα, το «Βρλι Βεργκισί», υφάρπαξαν χιλιάδες ακίνητα, σπίτια, οικόπεδα, βιοτεχνίες, βιομηχανίες και άλλα περιουσιακά στοιχεία.

Στη συνέχεια ακολούθησαν τα εγκλήματα των Σεπτεμβριανών του 1955, οι απελάσεις του 1964 και το τελειωτικό χτύπημα του 1974, η εισβολή στην Κύπρο, που σήμανε και το βιολογικό τέλος του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου. Σήμερα, από τις 130.000 Ελληνες έχουν απομείνει μόλις 2.000 γερασμένες ψυχές. Ενώ στην ελληνική Θράκη οι εξαιρεθέντες της ανταλλαγής 90.000 μουσουλμάνοι έγιναν 120.000... «Τούρκοι», ως αποτέλεσμα της πολιτιστικής γενοκτονίας που διαπράττει η Τουρκία μέσα στην ελληνική επικράτεια, στους Πομάκους και τους Ρομά.

Η αναγνώριση της 19ης Μαΐου και της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημερών μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας ήταν ένα μισό βήμα, για να καταστεί ανάχωμα στον τουρκικό επεκτατισμό, που αποτελεί συνέχιση της γενοκτονίας με άλλα μέσα.

Η δε διεθνοποίησή της θα αποτελέσει στην ουσία έναν κλοιό, που θα υποχρεώσει την Τουρκία να απολογηθεί για το παρελθόν της στη διεθνή κοινότητα αλλά και στους ίδιους τους πολίτες της, και, μέσω αυτής της διαδικασίας, να υποχρεωθεί να αναθεωρήσει την επεκτατική και επιθετική πολιτική της στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.

Ας ελπίσουμε να διαβάσουν αυτό το άρθρο κάποιοι πραγματικοί πατριώτες στον ΣΥΡΙΖΑ και να αποφασίσουν αν θα συνεχίζουν να ανέχονται εξ αντικειμένου φιλοκεμαλικούς και φιλοναζί πολιτικούς στο κόμμα και στην κυβέρνηση.

Σάββας Καλεντερίδης