Ξαφνικά, κάποιοι από την χώρα μας και από από άλλες φιλικές χώρες εμφανίσθηκαν και μας κατηγόρησαν. Συλλογικά τους Έλληνες, ότι η προσωπική μας οικογενειακή οικονομική πολιτική όπως την εφαρμόσαμε λόγω του τύπου της Ελληνικής οικονομίας των υψηλών πληθωρισμών, τα τελευταία 40 χρόνια ήταν λάθος! Ότι δεν ταίριαζε με την δική τους αντίστοιχη! πχ ότι το σπίτι που κτίζει ένας οικογενειάρχης αντί για επιτυχία είναι βάρος.
΄Ετσι μετατράπηκε η ευλογία και ασφάλεια της κληρονομούμενης πατρογονικής εστίας σε άγχος φορολογικής συντήρησης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και ότι σαν λαός φταίγαμε για το λάθος και ακόμη ότι έπρεπε να τιμωρηθούμε γι’ αυτό! Δεν αναφέρομαι στις κατηγορίες, είναι γνωστές. Και μας τιμωρούν σκληρά. Έναν αξιοπρεπή και υπερήφανο λαό. Που εργαζόταν, δημιουργούσε, έκτιζε για το μέλλον το δικό του, των παιδιών του, και της πατρίδας του.
Στην αρχή είμαστε κατάπληκτοι. Μέσα στον ορυμαγδό των κατηγοριών ήταν σαν να διαλυόταν μία ομίχλη και από έναν κόσμο επιτυχιών και τεραστίων έργων βρισκόμαστε ανάμεσα στα ερείπια του κόσμου μας, στην Ελλάδα. Βεβαίως, σκεφθήκαμε εμείς καλοπροαίρετα και εξασκώντας σκληρή αυτοκριτική, ότι λάθη πολλά έχουν γίνει στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη όμως, λάθη πάντα γίνονται και σε άλλες χώρες από τους λαούς τους, γιατί οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους. Και όπως ξέρουμε, οι άνθρωποι δεν είναι αλάνθαστοι. Με αυτά στη σκέψη μας και παρά τον κατακλυσμό των κατηγοριών και της αρνητικής δημοσιότητας, με αυτοπεποίθηση και με πίστη στην ιστορία μας, εθνική και προσωπική, δεν τους πιστέψαμε.
Γνωρίζουμε π.χ. από τον ξένο και εγχώριο τύπο ότι τα τελευταία διακόσια χρόνια πολλές χώρες ανά τον κόσμο έχουν χρεοκοπήσει. Ανάμεσα σ’ αυτές και η χώρα μας και άλλες χώρες της περιφερειακής και κεντρικής Ευρώπης, Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, Αφρικής. Το συμπέρασμα είναι ότι οι χώρες όπως και οι εταιρείες και ακόμη τα άτομα μπορεί να χρεοκοπούν. Δεν είναι συχνό, αλλά συμβαίνει. Όμως, ουδέποτε άκουσα ή διάβασα ότι σαν τιμωρία ο λαός και η χώρα που χρεοκόπησαν ή ακόμη πιο υπερβολικά βρέθηκαν στο όριο πριν τη χρεοκοπία , καλύφθηκαν από φοβερές κατηγορίες αναξιοπρέπειας, εκτοξεύθηκαν στο πυρ το εξώτερο και καταστράφηκαν συνολικά εκτός από υλικής αλλά και ηθικής πλευράς έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι. Χρησιμοποιήθηκαν σαν αποδιοπομπαίος τράγος, σαν παράδειγμα εκφοβισμού των υπολοίπων μελών της ομάδας.
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ!!! Ανατρέχουμε στη συμπυκνωμένη εμπειρία χιλιάδων χρόνων των γενεών μας. Στην πηγή της δύναμής μας. Ο Όμηρος διηγείται ότι ο Οδυσσέας σώζεται στην φοβερή τρικυμία από το πέπλο της θαλασσινής θεάς Λευκοθέας. Αλλά η ίδια και το πέπλο της στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Συμβόλιζαν όμως το νού του ήρωα ο οποίος σώθηκε από το ψυχικό σθένος, τη λογική του, την πίστη του και την αποφασιστικότητά του να παλέψει με τα αγριεμένα κύματα μέχρι να βγεί στην όχθη. Έτσι κατόρθωσε και βγήκε στην ακτή των Φαιάκων! Καταχτυπημένος στα βράχια από την ορμή των νερών. Αλλά βγήκε! Έτσι κι’ εμείς παρά τα χτυπήματα θα βγούμε στην ακτή της αναδημιουργίας, γιατί ο μύθος του Οδυσσέα βρίσκεται στο νού και στη θέλησή μας. Είναι γραμμένος στο σκληρό δίσκο των συστατικών της προσωπικότητας των θαλασσοπόρων Ελλήνων.
Ο νούς μας λοιπόν, λέει ότι ο καθένας που έχει αυτή την ανησυχία γιά το μέλλον, σκέπτεται και ψάχνει για να καταλάβουμε όλοι μαζί τι πήγε στραβά και φθάσαμε σ’ αυτή την τόσο άσχημη οικονομική κατάσταση. Αν δεν τα βρούμε πώς θα καταλάβουμε τι χρειάζεται να αποφύγουμε στο μέλλον για να μη επαναληφθούν. Πάρα πολλά έχουν λεχθεί και γραφεί για το θέμα. Στην γραπτή και ηλεκτρονική βιβλιογραφία και αρθρογραφία. Από Έλληνες και ξένους μελετητές και συγγραφείς. Ερευνούμε, όσο μπορούμε αντικειμενικά, γιατί σαν Έλληνες –παρά τον μεσογειακό μας χαρακτήρα- μπορούμε να έχουμε την τάση αυτή, να ασκούμε αυτοκριτική συχνά υπερβολική, και να διατηρούμε το κριτικό μας πνεύμα.
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που ασχολείται συνολικά με το θέμα μας είναι «Η Ελλάδα και η κρίση, τί έγινε και τι μπορεί να γίνει» του πολύ σημαντικού Γερμανού συγγραφέα Karl Heinz Roth από τις Εκδόσεις «ΝΗΣΙΔΕΣ», 2012 (βλ.σημ.1).
«Ένας στόχος του συγγραφέα αυτού του βιβλίου είναι να αποδείξει με τη σχολαστική ανάλυση της «ελληνικής κρίσης» πως αυτή δεν είναι ελληνική αλλά βαθιά ευρωπαϊκή και συνακόλουθα παγκόσμια οικονομική κρίση ...Ο δεύτερος στόχος του είναι η αποκάλυψη των διαχρονικών ευθυνών της Γερμανίας για τη στρεβλή και συνεπώς την καχεκτική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Ο τρίτος στόχος του είναι να αναδείξει τις νέες δυνατότητες που αναδύονται σταδιακά μέσα από τις συνέπειες της κρίσης...»
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα θέματα που αναπτύσσει ο συγγραφέας θα σταθούμε αυτή τη φορά στην ομοιότητα του ευρώ με το σύστημα του κανόνα του χρυσού και στη χρήση του ντάμπινγκ μισθών και τιμών στη Γερμανία που περιγράφονται στις σελ.103-105.
...«H εισαγωγή του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ, καθώς και η μεταβίβαση από τη Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της αρμοδιότητας του συνολικού ελέγχου της οικονομικής πολιτικής...οδήγησε, με το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, στην περαιτέρω ενίσχυση του σκληροπυρηνικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου δημοσιονομικής σταθερότητας. Έτσι, κατάφερε να μοιάσει με ένα νομισματικό αντίγραφο του συστήματος του κανόνα του χρυσού (*) ( επίσης βλ.σημ.2 & 3). Ως «στόχος γιά τον πληθωρισμό» ορίστηκε η μέγιστη αύξηση των τιμών στο 2%.»
(*) Ο κανόνας του χρυσού : Σύμφωνα με αυτό το σύστημα κάθε χώρα καθόρισε μιά συγκεκριμένη ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος με τον χρυσό. Το σύστημα αυτό ίσχυσε από την αρχή του 20ού αιώνα έως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οπότε και σταδιακά εγκαταλείφθηκε από τις χώρες που το ακολουθούσαν έως τότε.
Ερευνώντας λίγο περισσότερο για τις ομοιότητες του ευρώ με το σύστημα του κανόνα του χρυσού, (πχ ετικέτες στο Google ευρώ και κανόνας χρυσού) βρίσκομαι, ανάμεσα σε άλλα, μπροστά σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» από τον «Economist» (βλ.σημ.2), το οποίο στην αρχή του μας ενημερώνει ως εξής:
« The Economist: Γιατί ο κανόνας του χρυσού διαλύθηκε και το ευρώ έχει επιζήσει - Χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2009, η χειρότερη από την κρίση των αρχών του 1930, και ακόμη περισσότερο η κρίση της Ευρωζώνης έφερε στο προσκήνιο τους ιστορικούς των οικονομικών, διότι από αρκετές απόψεις η Ευρωζώνη μοιάζει με τον κανόνα του χρυσού, ο οποίος λειτούργησε τόσο άσχημα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποφασίζοντας να καθορίζουν αμετάβλητα τη συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ τους, τα μέλη της Ευρωζώνης δεν μπορούν πλέον να καταφύγουν στην υποτίμηση του νομίσματος αν γίνουν μη ανταγωνιστικά. Αντιθέτως, πρέπει να ξανακερδίσουν την ανταγωνιστικότητά τους με τον δύσκολο τρόπο, δηλαδή μέσω της εσωτερικής υποτίμησης πράγμα που σημαίνει μείωση μισθών και τιμών σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης. Πρόκειται για επίπονη διαδικασία, τόσο επίπονη όσο ήταν και υπό το καθεστώς του κανόνα του χρυσού, το οποίο η Βρετανία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το 1931, ακολουθούμενη από αρκετές άλλες σκανδιναβικές χώρες. Τα κράτη που υποτίμησαν πρώτα το εθνικό τους νόμισμα τελικά τα πήγαν πολύ καλύτερα από άλλα, όπως η Γαλλία, που επέμειναν στον Κανόνα του Χρυσού. Δεδομένης αυτής της εμπειρίας, μια προφανής ερώτηση είναι γιατί το ευρώ έχει επιζήσει, ενώ ο κανόνας του χρυσού διαλύθηκε…»
Συνεχίζοντας δε στον K.H.Roth, πληροφορούμεθα ότι : «Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιά την επιτυχία της Γερμανίας να γίνει ο κύριος αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι ότι, μετά την εισαγωγή του ευρώ οι γερμανικές ελίτ έχουν χρησιμοποιήσει όλο και περισσότερο το νέο νόμισμα γιά να προωθήσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.
Ανέπτυξαν ένα μοντέλο που συνδυάζει τη συνεχή μείωση των πραγματικών μισθών με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία προκαλείται κυρίως με τη συμβολή της τεχνολογίας.
Mεταξύ 2001 και 2011, η μέση ετήσια αύξηση των ονομαστικών μισθών ήταν 1,6%, αλλά οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 4,2% κατά την ίδια περίοδο. Εν τω μεταξύ, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε κατά 1,2% τον χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν μια σταθερή μείωση του δείκτη του μισθολογικού κόστους στην εγχώρια παραγωγικότητα της εργασίας ή στο κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Δεδομένου ότι το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος είναι πιο στενά συνδεδεμένο με τη δομή των τιμών από την προσφορά χρήματος ή το δημόσιο χρέος, οι Γερμανοί ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν μισθολογικό ντάμπινγκ (*), το οποίο είναι επίσης εξαιρετικά κερδοφόρο για τις επιχειρήσεις, ώστε να μειώνουν συστηματικά τις τιμές των εξαγωγών τους.
(*) Ο όρος μισθολογικό ντάμπινγκ (Lohndumping, ή wage dumping) αναφέρεται στην πολιτική μιας εταιρείας ή μιας οικονομίας να μειώνει την αμοιβή της εργασίας με σκοπό να γίνει ανταγωνιστικότερη από τους ανταγωνιστές της. (Σ.τ.μ.)
Στην αρχή της κρίσης, το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στην Eλλάδα και τα άλλα περιφερειακά κράτη της Ε.Ε. ήταν 30% υψηλότερο από ότι στη Γερμανία. Από τη στιγμή που εφαρμόστηκαν τα προγράμματα λιτότητας, αυτό ανέβηκε περισσότερο και έφτασε στο 35%. Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ αυτής της διαφοράς κόστους εργασίας και των εξαγωγικών τιμών, έτσι ώστε η γερμανική πολιτική των ενδοευρωπαϊκών μισθών και το ντάμπινγκ τιμών ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας για την παρακμή της ελληνικής οικονομίας, πολύ περισσότερο καθώς ο de facto 'κανόνας του χρυσού' απέκλειε τα νομισματικά αντίμετρα.
Για την επισφράγιση αυτής της εξέλιξης έπαιξαν επίσης καθοριστικό ρόλο και «εγχώριοι» παράγοντες: παρατηρήστε την υπερβολική εισαγωγή κεφαλαίων στην Ελλάδα μετά την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ και τις εξωφρενικές αυξήσεις των τιμών που αυτή είχε ως αποτέλεσμα.
Ωστόσο, η κύρια αιτία της δυσπραγίας ήταν η αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη γερμανική οικονομική ελίτ. Πραγματοποιούμενη με το ντάμπινγκ μισθών και τιμών μετά την εισαγωγή του ευρώ, η αποσταθεροποίηση κατέστρεψε οικονομικά τις ασθενέστερες περιφερειακές χώρες…»
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1)
KARL HEINZ ROTH, Η Ελλάδα και η κρίση – Τί έγινε και τι μπορεί να γίνει.Εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ,www.nissides.gr, 2012, σελ.103-105.
Ο Καρλ Χάϊντς Ροτ γεννήθηκε το 1942 στο Werthheim am Main της Γερμανίας. Σπούδασε ιατρική και ιστορία στα Πανεπιστήμια της Κολωνίας, Βόννης, Ντύσελντορφ, Αμβούργου και Βρέμης. Το 1984 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου του Αμβούργου και το 1992 διδάκτορας της ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Βρέμης…
(2)
The Economist: Γιατί ο κανόνας του χρυσού διαλύθηκε και το ευρώ έχει επιζήσει.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 04.12.2013.
(3)
Πηγή: http://goo.gl/XQQr9X
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου